گروه کنترل در آزمایش

گروه کنترل چیست؟

یک گروه کنترل در یک آزمایش، درمان را دریافت نمی‌کند. در عوض، به عنوان یک گروه مقایسه برای درمان‌ها عمل می‌کند. محققان نتایج یک گروه درمان را با گروه کنترل مقایسه می‌کنند تا اندازه اثر، که به عنوان اثر درمان نیز شناخته می‌شود، را تعیین کنند.

گروه کنترل مهم است زیرا معیاری است که به دانشمندان اجازه می‌دهد در مورد اثربخشی درمان نتیجه‌گیری کنند.

تصور کنید که یک گروه درمانی واکسن دریافت می‌کند و میزان عفونت آن 10٪ است. به خودی خود، شما نمی‌دانید که آیا این یک بهبود است یا خیر. با این حال، اگر یک گروه کنترل واکسینه نشده با میزان عفونت 20٪ نیز داشته باشید، می‌دانید که واکسن نتیجه را 10 درصد بهبود بخشیده است.

با استفاده از این معیار به عنوان مبنایی برای مقایسه، گروه کنترل اثر درمان را آشکار می‌کند.

استفاده از گروه‌های کنترل در آزمایش‌ها

بیشتر آزمایش‌ها شامل یک گروه کنترل و حداقل یک گروه درمانی هستند. در یک آزمایش ایده‌آل، آزمودنی‌ها در همه گروه‌ها با ویژگی‌های کلی یکسان شروع می‌شوند، به جز اینکه افراد در گروه‌های درمانی، درمانی دریافت می‌کنند. وقتی گروه‌ها قبل از شروع درمان از نظر سایر ویژگی‌ها معادل باشند، می‌توانید تفاوت‌ها را پس از آزمایش به درمان‌ها نسبت دهید.

کارآزمایی‌های تصادفی کنترل‌شده (RCTs) آزمودنی‌ها را به صورت تصادفی به گروه‌های درمانی و کنترل اختصاص می‌دهند. این فرآیند به اطمینان از قابل مقایسه بودن گروه‌ها هنگام شروع درمان کمک می‌کند. در نتیجه، اثرات درمان محتمل‌ترین علت تفاوت بین گروه‌ها در پایان مطالعه است. آمارشناسان، RCTs را استاندارد طلایی می‌دانند. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این فرآیند، پست ما، «انتساب تصادفی در آزمایش‌ها» را بخوانید.

مطالعات مشاهده‌ای یا نمی‌توانند از گروه‌های تصادفی استفاده کنند یا به دلیل پرهزینه بودن یا مشکل‌ساز بودن، از آنها استفاده نمی‌کنند. در این مطالعات، ویژگی‌های گروه کنترل ممکن است در ابتدای مطالعه با گروه‌های درمانی متفاوت باشد و تخمین دقیق اثر درمان در پایان را دشوار کند. مطالعات مورد-شاهدی نوع خاصی از مطالعه مشاهده‌ای است که از یک گروه کنترل استفاده می‌کند.

برای این نوع مطالعات، روش‌های تحلیلی و انتخاب‌های طراحی، مانند تحلیل رگرسیون و تطبیق، می‌توانند به کاهش آماری متغیرهای مخدوش‌کننده کمک کنند. تطبیق شامل انتخاب شرکت‌کنندگانی با ویژگی‌های مشابه است. برای هر شرکت‌کننده در گروه درمانی، محققان یک آزمودنی با ویژگی‌های قابل مقایسه برای گنجاندن در گروه کنترل پیدا می‌کنند. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این نوع مطالعه و تطبیق، پست ما، «توضیح مطالعات مشاهده‌ای» را بخوانید.

گروه‌های کنترل راه کلیدی برای افزایش اعتبار درونی یک آزمایش هستند.

گروه‌های کنترل تصادفی در مقابل گروه‌های کنترل غیر تصادفی تنها چند نمونه از انواع مختلفی هستند که می‌توانید داشته باشید. بعداً به انواع بیشتری خواهیم پرداخت!

مثالی از گروه کنترل

فرض کنید می‌خواهیم تعیین کنیم که آیا مصرف منظم ویتامین بر خطر مرگ تأثیر می‌گذارد یا خیر. آزمایش ما شامل دو گروه آزمایشی زیر است:

• گروه کنترل: مکمل‌های ویتامین مصرف نمی‌کند
  گروه درمان: به طور منظم مکمل‌های ویتامین مصرف می‌کند.

در این آزمایش، ما افراد را به طور تصادفی به دو گروه اختصاص می‌دهیم. از آنجا که ما از تخصیص تصادفی استفاده می‌کنیم، دو گروه با ویژگی‌های مشابهی از جمله عادات سالم، ویژگی‌های فیزیکی، شرایط پزشکی و سایر عوامل مؤثر بر نتیجه شروع می‌شوند. معرفی عمدی مکمل‌های ویتامین در گروه درمان تنها تفاوت سیستماتیک بین گروه‌ها است.

پس از اتمام آزمایش، خطر مرگ را بین گروه‌های درمان و کنترل مقایسه می‌کنیم. از آنجا که گروه‌ها تقریباً برابر شروع کردند، می‌توانیم به طور منطقی تفاوت‌ها در خطر مرگ را در پایان مطالعه به مصرف ویتامین نسبت دهیم. با در نظر گرفتن گروه کنترل به عنوان مبنای مقایسه، تأثیر مصرف ویتامین روشن می‌شود!

انواع گروه‌های کنترل

محققان می‌توانند از انواع مختلف گروه‌های کنترل در آزمایش‌های خود استفاده کنند. پیش از این، در مورد انواع تصادفی در مقابل غیر تصادفی اطلاعات کسب کردید، اما انواع دیگری نیز وجود دارد. بسته به اهداف تحقیق، محدودیت‌ها و مسائل اخلاقی و موارد دیگر، می‌توانید از انواع مختلفی استفاده کنید.

گروه کنترل منفی

این گروه شرایطی را معرفی می‌کند که محققان انتظار دارند تاثیری نداشته باشد. این گروه معمولاً هیچ درمانی دریافت نمی‌کند. این آزمایش‌ها اثربخشی درمان آزمایشی را با عدم درمان مقایسه می‌کنند. به عنوان مثال، در یک مطالعه مداخله جراحی، یک گروه کنترل این مداخله را دریافت نمی‌کند.

گروه کنترل مثبت

گروه‌های کنترل مثبت معمولاً یک درمان استاندارد دریافت می‌کنند که علم قبلاً اثربخشی آن را ثابت کرده است. این گروه‌ها به عنوان معیاری برای عملکرد یک درمان مرسوم عمل می‌کنند. در این راستا، آزمایش‌ها با گروه‌های کنترل مثبت، اثربخشی یک درمان جدید را با یک درمان استاندارد مقایسه می‌کنند.

به عنوان مثال، یک داروی فشار خون قدیمی می‌تواند درمان در یک گروه کنترل مثبت باشد، در حالی که گروه درمان داروی فشار خون جدید و تجربی را دریافت می‌کند. محققان می‌خواهند تعیین کنند که آیا درمان جدید بهتر از درمان قبلی است یا خیر.

در این مطالعات، افراد هنوز می‌توانند داروی استاندارد را برای بیماری خود مصرف کنند، که یک مسئله اخلاقی بالقوه حیاتی است.

گروه کنترل دارونما

گروه‌های کنترل دارونما یک درمان مشابه را معرفی می‌کنند که بر نتیجه تأثیری نخواهد گذاشت. نمونه‌های استاندارد دارونماها، قرص‌های قند و تزریق محلول نمکی به جای داروی اصلی هستند. نکته کلیدی این است که دارونما شبیه درمان واقعی به نظر می‌رسد. محققان از این رویکرد زمانی استفاده می‌کنند که باور دریافت‌کنندگان مبنی بر دریافت درمان ممکن است بر نتایج آنها تأثیر بگذارد. با استفاده از دارونماها، آزمایش این مزایای روانشناختی را کنترل می‌کند. محققان می‌خواهند تعیین کنند که آیا درمان بهتر از اثر دارونما عمل می‌کند یا خیر.

درباره اثر دارونما بیشتر بدانید.

گروه‌های کنترل کور

اگر آگاهی آزمودنی از انتساب گروهی‌اش ممکن است بر نتایج آنها تأثیر بگذارد، محققان می‌توانند از یک طرح آزمایشی کور استفاده کنند که به شرکت‌کنندگان در مورد عضویتشان در گروه اطلاع نمی‌دهد. معمولاً، گروه‌های کنترل کور، همانطور که در بالا توضیح داده شد، دارونما دریافت می‌کنند. در یک گروه کنترل دوسوکور، هم آزمودنی‌ها و هم محققان از انتصابات گروهی اطلاعی ندارند.

گروه کنترل لیست انتظار

هنگامی که یک لیست انتظار برای دریافت یک درمان جدید وجود دارد، افراد در لیست انتظار می‌توانند تا زمانی که درمان را دریافت کنند، به عنوان یک گروه کنترل عمل کنند. این نوع طراحی از نگرانی‌های اخلاقی در مورد خودداری از درمان بهتر تا پایان مطالعه جلوگیری می‌کند. این طرح می‌تواند نوعی از یک گروه کنترل مثبت باشد زیرا آزمودنی‌ها ممکن است در حین حضور در لیست انتظار از داروهای مرسوم استفاده کنند.

گروه کنترل تاریخی

وقتی داده‌های تاریخی برای یک گروه مقایسه وجود دارد، می‌تواند به عنوان یک گروه کنترل برای یک آزمایش عمل کند. این گروه در مطالعه وجود ندارد، اما محققان گروه درمان را با داده‌های موجود مقایسه می‌کنند. به عنوان مثال، محققان ممکن است داده‌های میزان عفونت برای افراد واکسینه نشده را داشته باشند تا با میزان عفونت در بین شرکت‌کنندگان واکسینه شده در مطالعه خود مقایسه کنند. این رویکرد به همه افراد در آزمایش اجازه می‌دهد تا درمان جدید را دریافت کنند. با این حال، تفاوت در مکان، زمان و سایر شرایط می‌تواند ارزش این مقایسه‌ها را کاهش دهد. به عبارت دیگر، عوامل دیگری ممکن است اثرات ظاهری را توضیح دهند.

مطالب مرتبط مفید

مطالعه مورد-شاهدی

اثر دارونما یا پلاسبو: تعریف و مثالها

انتساب تصادفی