مطالعه دوسوکور

مطالعه‌ی دوسوکور چیست؟

مطالعه‌ی دوسوکور آزمایشی است که در آن محققان و افراد مورد مطالعه نمی‌دانند چه کسی به گروه درمان یا کنترل اختصاص داده شده است. این طرح آزمایشی عمداً وضعیت درمان را از افراد مورد مطالعه و محققان پنهان می‌کند تا سوگیری‌هایی را که ممکن است هنگام اطلاع از این اطلاعات رخ دهد، به حداقل برساند.

در زمینه طراحی آزمایش، کورسازی به رویه‌هایی اشاره دارد که تخصیص گروه‌های درمانی را از افراد درگیر پنهان می‌کند. در حالی که تخصیص تصادفی به تضمین تعادل اولیه گروه کمک می‌کند، از رفتار یا ارزیابی ناهموار در طول آزمایش که می‌تواند نتایج را منحرف کند، جلوگیری نمی‌کند.

بنابراین، بهترین راه برای جلوگیری از سوگیری‌های احتمالی چیست؟

تا حد امکان افراد بیشتری را در مورد تخصیص گروه‌ها در بی‌اطلاعی نگه دارید.

کورسازی تکی، دو تایی و سه تایی نشان دهنده تعداد گروه‌هایی است که نمی‌دانند کدام شرکت‌کنندگان درمان را دریافت می‌کنند. سه گروهی که می‌توانند کورسازی شوند، شرکت‌کنندگان، محققان و تحلیلگران داده‌ها هستند. همانطور که در بالا ذکر شد، یک مطالعه دوسوکور، شرکت‌کنندگان و محققان را در بی‌اطلاعی نگه می‌دارد.

به طور کلی، کورسازی گروه‌های بیشتر، سوگیری را کاهش می‌دهد و اعتبار مطالعه را بهبود می‌بخشد. با این حال، به دلیل محدودیت‌های اخلاقی یا لجستیکی، که به ویژگی‌های هر مطالعه بستگی دارد، همیشه نمی‌توان گروه‌های خاصی را کورسازی کرد. طرح‌های کورسازی بسته به اینکه پروژه چه کسی را از تخصیص درمان بی‌اطلاع نگه می‌دارد، متفاوت است.

در حالی که مطالعات دوسوکور رایج هستند، طرح‌های کورسازی جایگزین برای رفع نیازهای خاص تحقیقاتی وجود دارد.

• مطالعه یک‌سوکور: فقط شرکت‌کنندگان نمی‌دانند که آیا درمان را دریافت می‌کنند یا خیر.
• مطالعه سه‌سوکور: شرکت‌کنندگان، محققان و تحلیلگران داده‌ها همگی از اینکه چه کسی درمان واقعی یا دارونما دریافت کرده است، بی‌اطلاع هستند.

چرا از مطالعه‌ی دوسوکور استفاده کنیم؟

کورسازی به بهبود اعتبار درونی مطالعه کمک می‌کند، که درجه‌ی اطمینان شما از این است که خودِ درمان باعث بهبود نتایج تجربی شده است. در مطالعات غیرکورسازی، آگاهی از اینکه چه کسی درمان دریافت می‌کند و چه کسی دریافت نمی‌کند، می‌تواند باعث شود سه گروه فوق‌الذکر ناخودآگاه رفتار، مشاهدات و رویه‌های تحلیلی خود را تغییر دهند. این تغییرات متغیرهای مخدوش‌کننده‌ای را معرفی می‌کنند که به طور بالقوه نتایج بهبود یافته را توضیح می‌دهند، نه خود درمان را. به طور خلاصه، شما کمتر مطمئن هستید که درمان باعث بهبود شده است.

یک مطالعه‌ی دوسوکور به کاهش سوگیری‌های پنهانی که ممکن است در نتایج تجربی ما رخنه کنند، کمک می‌کند.

سوگیری تأییدی: بدون دوسوکورسازی در یک آزمایش، محققان ممکن است ناخودآگاه نتایجی را که با انتظاراتشان همسو هستند، ترجیح دهند. به عنوان مثال، اگر به اثربخشی یک داروی جدید امیدوار باشند، ممکن است داده‌های مبهم را به عنوان اثرات مثبت آن تفسیر کنند.

اثر دارونما: شرکت‌کنندگانی که می‌دانند «معامله‌ی واقعی» را دریافت می‌کنند، ممکن است صرفاً به این دلیل که به قدرت درمان اعتقاد دارند، نتایج بهبود یافته را گزارش دهند. برعکس، کسانی که می‌دانند در گروه کنترل هستند، ممکن است متوجه بهبودهای واقعی نشوند. سوگیری پاسخ: بدون کورسازی دوگانه، شرکت‌کنندگان ممکن است هدف مطالعه را حدس بزنند یا نشانه‌های ظریفی از محققان دریافت کنند که منجر به تغییر پاسخ‌های آنها برای همسو شدن با انتظارات درک شده می‌شود.

سوگیری ناظر: اگر محققی بداند کدام شرکت‌کننده در کدام گروه قرار دارد، ممکن است ناخواسته بر نتایج تأثیر بگذارد. تصور کنید که یک فیزیوتراپیست ناآگاهانه یک شرکت‌کننده را بیشتر تشویق می‌کند زیرا می‌داند که آنها درمان جدید را دریافت می‌کنند.

سوگیری ویژگی‌های تقاضا: وقتی شرکت‌کنندگان می‌توانند هدف مطالعه را حدس بزنند، ممکن است رفتارهای خود را تغییر دهند.

بیایید بررسی کنیم که چگونه مطالعات دوسوکور می‌تواند به کاهش اثر دارونما و ویژگی‌های تقاضا کمک کند. ما به یک مطالعه فرضی غیرکور از یک درمان جدید افسردگی نگاه خواهیم کرد. در این مطالعه، همه گروه‌ها می‌دانند که کدام شرکت‌کنندگان درمان را دریافت می‌کنند.

کاهش سوگیری اثر دارونما

در مطالعه افسردگی غیرکور، شرکت‌کنندگانی که می‌دانند داروی واقعی را دریافت می‌کنند، ممکن است صرفاً به این دلیل که معتقدند درمان باید مؤثر باشد، بهبود خلق و خو را گزارش کنند – این اثر دارونما است. باور آنها به اثربخشی دارو می‌تواند منجر به تغییرات ادراک‌شده‌ای شود که با اثرات واقعی قرص ارتباطی ندارند. اثر دارونما تعیین اینکه آیا بهبودی‌ها ناشی از خود درمان است یا انتظارات شرکت‌کنندگان را دشوار می‌کند.

طراحی مطالعه دوسوکور به جلوگیری از تأثیر این انتظارات بر نتایج کمک می‌کند، زیرا شرکت‌کنندگان نمی‌دانند که آیا یک درمان واقعی دریافت می‌کنند یا خیر. این مطالعات با دادن یک درمان جعلی به شرکت‌کنندگان گروه کنترل که شبیه درمان واقعی است – یک دارونما، مانند یک قرص قند – اثر دارونما را کنترل می‌کنند.

درباره مرور کلی اثر دارونما مطلبی در آینده خواهیم داشت.

کاهش سوگیری ویژگی‌های تقاضا

ویژگی‌های تقاضا همچنین می‌توانند بر نتایج یک مطالعه غیرکور تأثیر بگذارند. اینها رفتارهای ظریف محقق و جزئیات مطالعه هستند که با پیشنهاد انتظارات محقق در مورد یافته‌ها و نحوه واکنش افراد به درمان، بر افراد تأثیر می‌گذارند. آنها همچنین می‌توانند بر نحوه ثبت داده‌ها توسط محققان تأثیر بگذارند.

در مطالعه افسردگی غیرکور، شرکت‌کنندگانی که می‌دانند تحت درمان قرار می‌گیرند، ممکن است به طور ناخودآگاه رفتار خود را تغییر دهند تا با انتظارات محققان همسو شوند، مانند اغراق در بهبود خلق و خو. به همین ترتیب، محققان ممکن است سهواً سوالات جهت‌دار بپرسند یا علائم را به شیوه‌ای مغرضانه برای شرکت‌کنندگان گروه درمان ثبت کنند. به عنوان مثال، آنها ممکن است اظهارات مبهم را مطلوب‌تر از آنچه که باید تفسیر کنند. این تحریفات می‌تواند داده‌ها را منحرف کرده و اندازه‌گیری تأثیر واقعی درمان را دشوارتر کند.

یک مطالعه دوسوکور با پنهان کردن گروه‌بندی از شرکت‌کنندگان و محققانی که با آنها تعامل دارند، این سوگیری‌ها را کاهش می‌دهد. به طور خلاصه، در یک مطالعه دوسوکور:

• افراد مورد مطالعه نمی‌دانند که آیا تحت درمان قرار می‌گیرند یا خیر. از این رو، باورهای آنها در مورد آن کمتر احتمال دارد که بر نتیجه تأثیر بگذارد.
• محققان نمی‌دانند چه کسی تحت درمان قرار می‌گیرد. در نتیجه، انتظارات آنها در مورد درمان کمتر احتمال دارد که بر تعاملات آنها با شرکت‌کنندگان یا نحوه ارزیابی و ثبت نتایج تأثیر بگذارد.

مثال مطالعه دوسوکور

در یک مطالعه دوسوکور در مورد افسردگی، محققان اثربخشی یک داروی ضد افسردگی جدید را آزمایش می‌کنند. آنها شرکت‌کنندگانی را که مبتلا به افسردگی متوسط ​​تشخیص داده شده‌اند، استخدام می‌کنند و به طور تصادفی آنها را به دو گروه تقسیم می‌کنند. یک گروه داروی ضد افسردگی دریافت می‌کند، در حالی که گروه کنترل یک قرص دارونما دریافت می‌کند که شبیه درمان واقعی است.

نه شرکت‌کنندگان و نه محققان نمی‌دانند چه کسی داروی واقعی را دریافت می‌کند. پس از هشت هفته، محققان تغییرات در علائم افسردگی را با استفاده از پرسشنامه‌های استاندارد اندازه‌گیری می‌کنند. طراحی دوسوکور به جلوگیری از تأثیرگذاری انتظارات شرکت‌کنندگان و محققان بر نتایج کمک می‌کند.

مطالب مرتبط مفید

سوگیری در تحقیق

سوگیری مشاهده گر (observer bias) در پژوهش

مطالعات مشاهده ای